Na przełomie IX i X wieku formowała się w Japonii klasa wojowników. W kraju rozgorzały zażarte

walki o władzę. Tworzyły się prywatne armie. Pod koniec epoki Heian scenę polityczną zdominowały dwa wielkie rody, Taira (Heike) w środkowym i zachodnim rejonie kraju i Minamoto ( Genji ) rządzący w Kanto we wschodniej części wyspy Honsiu. To między nimi rozegrała się walka o władzę, którą wygrał ród Minamoto ustanawiając w 1185 roku pierwszy w dziejach Japonii rząd wojowników zwany Kamakura bakufu ( rzady pod namiotem w Kamakurze ) Japonia weszła w okres, trwających aż do początku XVII wieku, krwawych, bezustannych zmagań wojennych pustoszących kraj. Do władzy doszedł ród Tokugawa. Narodził się system, w którym cesarz, uosabiający ciągłość panowania , rezydował w Kioto, natomiast realna władza spoczywała w rękach kolejnych wojskowych hegemonów. Kasta wojowników stała się wiodącą siłą nie tylko polityczną lecz również gospodarczą i kulturalną, a feudalni panowie w prowincjach skupiali w swych rękach władzę, decydując o losie nie tylko swoich poddanych, lecz i całego kraju.

W 1600 roku władzę w kraju zdobył Ieasu Tokugawa, który w 1603 roku otrzymał tytuł szoguna i rozpoczął 250 – letni okres rządów szogunów Tokugawa, którzy na swą stolicę wybrali Edo, dzisiejsze Tokio. Był to czas ostatniego etapu rozwoju feudalizmu w Japonii i ostatecznego uformowania się hierarchii stanu samurajskiego. Szlachta rycerska stała na najwyższym szczeblu drabiny społecznej.

Choć stan rycerski formalnie traktowany był jako jedność, w jego ramach szogunat Tokugawów wprowadził ścisłą hierarchię ; książęta feudalni podzieleni zostali na trzy kategorie, nowy podział wprowadzono również wśród wojowników niższej rangi.

c.d.n.

Na zdjęciu grobowice rodziny Tokugawa