Zbroja w swej zasadniczej konstrukcji wykonana jest z wąskich prostokątnych płytek powleczonych z obu stron laką, co w wilgotnym klimacie wysp japońskich było skutecznym zabezpieczeniem metalu przed korozją, i łączonych jedwabnymi taśmami lub skórzanymi paskami.

Kolor taśmy był wyznacznikiem stopnia w hierarchii wojskowej. Taka konstrukcja umożliwiała wojownikowi swobodę ruchów i była dostatecznie przewiewna. Całość składała się z hełmu z ruchomą słoną na kark „ shikoro” , maski „menpo” chroniącej twarz, pancerza ( kirysu ) „ do”, naramienników „sode” , naręczaków „kote” , nabiodrków „ haidate” , nagolenników „ suneate”,

i obuwia „kegutsu”, mocowanego do nóg skórzanymi lub jedwabnymi taśmami. Na piersi umieszczano dodatkowo dwie płytki z wyobrażeniem rodowych herbów.

Łuk należał do głównej broni samuraja, a umiejętność posługiwania się nim zaliczana była do

najważniejszych sztuk wojennych, w której ćwiczono dzieci od najmłodszych lat. O sławnych łucznikach powstało wiele legend opiewających ich umiejętności i bohaterskie wyczyny.

Łuk bojowy „oyumi” miał ponad dwa metry długości i wytwarzany był z bambusu i drewna powlekanego laką; uchwyt owijano rzemieniem.

Japońscy wojownicy, zarówno jeźdźcy jak i piechurzy używali włóczni naginata, złożonych z szablastego, jednosiecznego żeleźca o jednej lub dwóch strudzinach wypełnionych czerwoną laką osadzonego na długim drzewcu w miedzianej tulei. Drzewce, krótsze u konnych wojowników

i dłuższe u pieszych, wytwarzano z twardego drewna i powlekano czarną lub brązową laką, a niekiedy inkrustowano masą perłową. Ochronę żeleźca spełniała pochwa wykonana z drewna powleczonego laką i zdobiona dodatkowo znakami rodowymi. Forma tej broni wywodziła się z Chin, a w Japonii przyjęła się w okresie Heian ( 749 – 1185 ) i w niezmienionym kształcie przetrwała przez cały okres feudalny, czyli do końca epoki Edo.