Dojście do władzy twardych wojowników nie zahamowało rozwoju kultury japońskiej. Wyrafinowane zasady estetyczne wypracowane w poprzedniej epoce na cesarskim dworze w Heian

obowiązywały nadal ,a obok nich pojawiły się nowe, wpływem buddyzmu zen. Na ich formowanie się ogromny wpływ miały nowe zjawiska kulturowe, przede wszystkim ceremonia herbaty i dworski teatr ,, no’’.

W Japonii rozwój zen był od początku nieodłącznie związany z klasą samurajów, wspierał ich filozoficznie – ponieważ traktuje życie i śmierć indyferentnie – i moralnie, nauczając, że nie można spoglądać wstecz i rozpamiętywać dawnych zdarzeń, bo ważne jest to, co ma nadejść. Ascetyczny duch zen odpowiadał umysłowości ludzi, których przeznaczeniem była walka. Ze względu na znaczenie przywiązywane do samodyscypliny i opanowania wywarł przemożny wpływ na styl życia samurajów. Ten odłam buddyzmu zapuścił korzenie w Japonii już po tym, jak na dobre rozwinęły się tam inne sekty buddyzmu – shingon ,sendai . Wielu mnichów chan ( chińska nazwa zen ) z Chin, skąd uciekli w XIII wieku po upadku dynastii Song, osiedliło się w Kamakurze.

Przywozili ze sobą dzieła sztuki, niektórzy z nich byli uzdolnionymi artystami. W Kamakurze stali się założycielami wielkich klasztorów, które przeistaczały się w ważne ośrodki nauki i kultury. Japończycy, którzy udawali się po nauki do Chin, przywozili stamtąd nie tylko wiedzę, lecz także obrazy mistrzów malarstwa. W epoce Edo (1600 – 1868 ) samuraje coraz częściej brali udział w życiu literackim związanym z powstałym w środowisku mieszczańskim nurtem ukiyo-e

,, przepływającego świata „. Odwołania do chińskiej literatury, tak częste w tym czasie w literaturze, można uznać za wyraźny wpływ samurajów, ponieważ to oni właśnie byli od

dzieciństwa uczeni klasycznej literatury chińskiej i języka.